Ik heb er schijt aan wat mensen van mij vinden. Als ze zien hoe ik eet of als ze mijn Mickey zien. Maar dat is lang niet altijd zo geweest.

Vroeger vond ik het verschrikkelijk als ze vroegen wat ik heb. Het liefste had ik dat mijn ouders het tegen niemand vertelde wat ik heb. Als we ergens gingen eten zei ik vaak dat ik misselijk was, terwijl dat niet zo was. Dat zei ik zodat mensen niet zagen hoe ik eet. De medicijnen moesten onder de tafel gegeven worden zodat niemand het zag.

Totdat ik mezelf afvroeg voor wie doe ik dit eigenlijk? (dat heeft wel even geduurd). Niet om mezelf gelukkig te maken. Niemand is perfect. Toen heb ik besloten om er schijt aan te hebben. Ik leef voor mezelf en om mezelf gelukkig te maken. De hele wereld mag weten wat ik heb, ik eet wat ik wil en ik vind het niet erg als mensen zien dat ik een Mickey heb.

Soms zit ik ergens iets te eten en dan zie ik mensen kijken van ‘hoe eet jij?’ dan denk ik ‘ik eet zo’ en als je daar problemen mee hebt, is dat jou probleem en kijk je maar de andere kant op’. Tegen de mensen die dat doen wil ik zeggen ‘hou er mee op’,  je maakt mensen onzeker en die mensen kunnen er niets aan doen.