Mijn lieve oma is op 1 april overleden, ze is 78 jaar geworden. De wereld stortte in toen ik het hoorde. Deze blog hoort bij mijn verwerkingsproces.

Zo lang ik mij kan herinneren is oma ziek geweest, ruim 20 jaar heeft ze gevochten. Ook zo lang ik mij kan herinneren zei ze “het komt goed” en dat kwam het ook vaak wonderbaarlijk, ze heeft 5 keer kanker gehad.

2 weken voordat ze overleed heb ik nog afscheid kunnen nemen (ik neem geen afscheid, want afscheid nemen bestaat niet zoals Marco Borsato dat zo mooi zingt). Je weet dat het eraan komt maar je schrikt toch, als je het hoort.

Toen ik het hoorde dacht ik 2 dingen. Als eerste dacht ik “wat fijn voor haar ze is uit haar leiden verlost, ze heeft geen pijn meer en ze hoeft niet meer te vechten. Ze heeft rust.” Vlak daarna dacht ik “maar nu heb ik geen oma meer, nu kan ik nooit meer met haar praten, ze kan niet meer de stappen zien die ik in mijn leven maak, samen een gebakje eten, onze verjaarden vieren en nog veel meer. Maar het is goed zo.

Vrijdag zag ik oma in de kist. Dat vond ik best wel een beetje eng, want ik had nog nooit een dood iemand gezien. Maar het viel reuze mee, mama had oma heel mooi opgemaakt ze lag er rustig, vredig en mooi bij. Ik heb bij oma ook nog een paaseitje neergelegd, waarom ik dat heb gedaan begrijp je later in deze blog.

Zaterdag was de crematie, ik had ook iets voorbereid en wilde dit graag tijdens de crematie vertellen. Ik was nog nooit zo zenuwachtig om voor een groep te spreken. Met een brok in mijn keel en daar ging ik. Toen ik daar stond deed ik mijn ogen dicht en ik dacht “ik ben Isabelle en ik kan het godverdomme wel!”

Lieve oma,

Ik herinner je als een hele
lieve, aardige, krachtige en sterke oma. Als een oma die hele lekkere maar
vooral hele dikke pannenkoeken kon bakken.

Met wie ik altijd de paashaas
ging zoeken en als we dan terug kwamen, was hij heel toevallig net langs
geweest.

Dat ik zo sterk ben heb ik van
jou. Wat lijk ik toch op jou. Opgeven komt niet voor in ons woordenboek.

Je bent zo ontzettend sterk, je
klaagde nooit, je huilde nooit… Er zijn maar weinig mensen die dit je na doen.

Je bent en blijft mijn
allerliefste oma en ik heb ontzettend veel respect voor jou.

Lieve oma ik hou van jou!!!

 

Het kwam er zonder te huilen uit, pas toen ik applaus kreeg kwam alle emotie eruit. Het was een mooi afscheid.

Verdriet is iets raars het komt en gaat, je hebt er geen grip op. Verdriet overvalt je als je het niet verwacht. Nu probeer ik de draad weer langzaam op te pakken.